همین که بدانی سطرهای در هم فرورفته ای در جایی از جهان با واژه هایی پر خواهند شد که راه به ادراک تو دارند، درد را می شوید یاسمن.
درد؟ چه می گویم. در محضر چشم هایت از درد نباید نوشت. دلشان می‌گیرد و باران می شوند. آنوقت مرا، دنیایم را و شعرهایم را در سیلابی غرق خواهند کرد که پلک‌های خورشید را هم تر می کند.
تو را باید نشاند جایی درست وسط تمام سپیدها و به آنها وزن داد. جایی درست وسط تمام نثرها و آهنگین‌شان کرد. تو را باید گذاشت بر سر هزار پیرْزنِ در حسرت گیسوان به هم پیچیده و رج به رج بافت
من مهر را؛ شوق را و عشق را، جایی گم کرده ام که آخرین بار به نگاه تو نشسته بود.
من درد دارم یاسمن. من بغض دارم.
من از تمام دالان‌های سیاه و تاریک جهان گذشته ام، من تمام اشک‌های ریخته شده را باریده‌ام، من گیسوان تمام پیرنی که گیس‌های قالی را بافته اند را به انگشت گرفته ام، من رد پای تمام عابرانی که نشانی از تو داشته اند را به دندان کشیده‌ام و با خود آورده ام.
من بغض دارم یاسمن.
من بغضِ تو را دارم. من بغض خودم را دارم. بغض شکافی را دارم که در میانه ی روحت نشسته است. بغض پیرمردی را که دیگر نیست و سرنگ هایی را که خون آلوده و تنها مانده اند.
من همه چیز را خوب به خاطر دارم.
من دیوانه ای را که به موازات آب می دوید و بر سر می کوبید را، من حرف از جنازه ای که صبح روی آب آمده بود را خوب به خاطر دارم. می گفتند آفتاب که زده سیاهی جسمی را روی آب شناور دیده اند. به گمان اینکه نیمه جان می‌گیرندش به آب زده بودند و چیزی را گرفته بودند که گویی هیچگاه نفس نکشیده است. گویی هیچگاه عشق نورزیده و پلک های ترش هیچ شبانگاهی آسمان را به هم نریخته است.
من همه چیز را خوب به خاطر دارم یاسمن.
من سر شب ها را بر تنه ی صبح بستم، من تار به تار گیسوانت را از دست های به هم گره خورده ی زمین خواستم، نداد. من نعره کشیدم. من جامه دریدم و تمام پیرْنِ در حسرت گیسوانت را به شیون گماشتم
اما نبودند
باد گیسوانت را به ماه برده بود
درباره این سایت